"Starting with its inception in 1986, the all-ages nonprofit punk venue at 924 Gilman St. in Berkeley, Calif., was a mainstay of a thriving music scene. In this punk-tastic documentary, filmmaker Jack Curran takes a loving look at the historic club. Chronicling the DIY roots of the volunteer-run establishment, the program features interviews with Jello Biafra, Ian McKaye, Lars Frederickson and Matt Freeman, as well as many live performances."
Danas se navršava tačno 42 godina od brutalne akcije vojne hunte na ulicama Atine, kada su tenkom srušili kapiju Politehničkog Univerziteta i tako u krvi ugušili pobunu koja je trajala od 14. novembra do ranih jutarnjih časova 17. novembra 1973. Naime, uzroci za pobunu se mogu tražiti još i ranije kada je grčki student geologije Kostas Georgakis izvršio samoubistvo u italijanskom gradu Đenovi u znak protesta protiv hunte. Sve to i još mnogo toga je dovelo do 21. februara 1973. kada su studenti prava stupili u štrajk i zabarakadirali se unutar zgrade Pravnog Fakulteta u samom centru Atine, zahtevajući ukidanje zakona koji je nasilno nametnut da bi se popisala imena sve "subverzivne omladine" koja tu buni narod i pošten radan svet, a u znak solidarnosti sa njihovih 88 kolega koji su po tom zakonu popisani od strane režima.
Policiji je naređeno da interveniše, upala je na fakultet i mnogi studenti su tada podvrgnuti policijskoj brutalnosti, u prevodu na srpski ubiveni su od batina što su se uopšte i drznuli da talasaju. E sad, kad tome pridodamo nagomilano nezadovoljstvo i običnog naroda a ne samo studenata, bilo je jasno da će to pre ili kasnije pući. I naravno, puklo je 14. novembra 1973. na Atinskom Politehničkom Univezitetu da bi se sve prenelo i na ulice gde je narod masovno izašao protiv Hunte koja je tu svašta radila tokom tih godina. U ta dva dana masovne pobune vojnici/policija hunte su ubili 24 civila na ulicama Atine jer su ljudi uzeli oružje i ušli u otvoreni oružani sukob sa policijom po nekim predgrađima.
Posle ta dva dana brutalnih sukoba Hunta na čelu sa Papadopulosom je upala u zešću paranoju da se sukobi na prošire po čitavoj zemlji tako da se sve okončalo u ranim jutarnjim časovima 17. novembra, i pošto je sedište pobune bio Politehnički Univerzitet gde su se studenti zabarakadirali i postavili svoju ilegalnu radio stanicu sa koje su pozivali ljude na otpor režimu/hunti, jedan tenk uz podršku vojnika je poslat da sruši kapiju univerziteta. Iako su se studenti popeli na kapiju i stajali svuda oko nje da je zaštite, tenk je ipak krenuo i porušio je a za njim su upali i mnogobrojni vojnici koji su prekinuvši prenos te studentske radio stanice okončali pobunu.
Kao posledica svega ovoga nastale su brojne levičarske "terorističke" organizacije od kojih je najpoznatija "17. novembar" i koja je navodno ukinuta 2002. godine masovnim hapšenjem svih članova. Inače, 17N (17. novembar) je bila ubedljivo najaktivnija grupa, uostalom pogledajte na wikipediji stranicu o njima ako ne nađete bolji izvor i obratite pažnju samo na taj opaki spisak meta, to jes' spisak samo jednog broja ljudi koji su oni ubili za sve te godine njihovog postojanja (od atašea CIA pa do ljudi u vrhu policije koji su bili odgovorni za mučenje zatvorenika, preko direktora raznih američkih banaka, američkih vojnika, političara itd.).
Naravno, gašenjem 17N otpor nije stao već su mnogobrojne druge organizacije nastavile sa borbom. Setimo se samo napada iz 2007. kada su članovi grupe "Revolutionary Struggle" ispalili raketu na ambasadu USA, a pre toga izvršili bombaške napade na sud, na glavnu policijsku stanicu u Atini i još mnoge druge akcije, a da ne pominjem da se takvi napadi danas dešavaju još učestalije, znači nisu više samo marksističke organizacije u pitanju nego više anarhističke, i to sastavljene od klinaca koji baš i nemaju puno veze sa samim 17. novembrom 1973. jer se tad realno nisu ni rodili.
"Dokumentarni film "Sonja" autorke Dragane Kanjevac, posvećen je jugoslovenskoj glumačkoj legendi - Sonji Savić. Dokumentarni film inspirisan je umetničkim životom popularne srpske filmske glumice, Sonje Savić, koja je preminula 2008. godine. Kao čudo od deteta, zvezda jugoslovenske kinematografije, seks simbol, urbana ikona generacije osamdesetih - bila je potpuno samosvojna, autentična pojava srpske kulture.
U filmu su zabeleženi iskazi Sonje Savić iz različitih perioda, svedočenja Sonjinih kolega i prijatelja, kao i raznovrstan arhivski materijal vezan za njeno glumačko i autorsko delovanje. O Sonji Savić su kroz film govorili: Rade Šerbedžija, Dušan Kovačević, Dragan Nikolić, Srđan Đile Marković, Milutin Petrović i mnogi drugi."
"At late eighties, a boy has been found in mountains of Bosnia and Herzegovina. Nobody found out how he came in wild, nor if animals fed and raised him."
"PROSLAVLjENI dokumentarista, neumorni borac za spasavanje prirode od ljudi i njihovog nemara - Petar Lalović, napustio je juče ovaj svet, ostavivši za sobom antologijski "Svet koji nestaje" ali i "Poslednju oazu", "Ptice koje ne polete"...
Ovi naslovi tek su delić bogate filmografije čoveka koji je više od pola veka posvetio prirodi i tokom te višedecenijske predane borbe za očuvanje planete kao reditelj, scenarista i snimatelj potpisao oko dve stotine filmova. Nagrade kojima su njegova dela ovenčana broje se, takođe, u stotinama, a ono što se ne može izmeriti niti brojkama izraziti jeste lepota i neposrednost pogleda na prirodu koji nam je svima podario, učeći nas da je razumemo, zavolimo, vratimo joj se i (od sebe samih) je sačuvamo.
Prve filmske korake napravio je još davnih pedesetih godina prošlog veka kao snimatelj, njegova kamera beležila je 1961. zbivanja na Kubi posle Kastrove revolucije ali i, već tada, podvodni svet oko karipskih ostrva.
Vođen stavom da "malo više humanosti neće nauditi nauci", Lalović nas je uvodio u život divljih životinja, otkrivajući i prikazujući etiku njihovog ponašanja. Iskusno oko posvećenog filmadžije prizore iz sveta divljine uspevalo je da zabeleži na takav način, da se dramatične scene iz njegovih filmova mogu porediti sa kadrovima iz najnapetijih igranih ostvarenja.
Mnoge je svoje "filmske časove" biologije i ekologije ovaj veliki učitelj posvetio jednom od najzanimljivijih poglavlja sveta divljine - ogromnom i veoma asocijativnom području ljubavi među životinjama.
- Mnoge stvari za koje ljudi misle da su ih sami izmislili, među životinjama postoje milionima godina - govorio je, i svojim filmovima dokazivao, uvek podvlačeći neophodnost sadejstva čoveka sa prirodom, ali i ističući etičnost i doslednost ponašanja "divljih stvorenja" koja bi prečesto mogla predstavljati uzor nama "civilizovanima".
Predan svojoj misiji premošćavanja sve dubljeg i nepovratnijeg jaza između čoveka i prirode, Lalović nam je stanovnike divljine prikazivao na način koji je svima blizak, slikajući s jednakom ljubavlju i "pozitivce" i "negativce" - divljeg patka kao neprikosnovenog donžuana, žapca kao "ljubavnika koji bi iskompleksirao svakog muškarca", konzervativno (čak "fundamentalistički"?) nastrojene rode koje preljubu među sobom sankcionišu smrtnom kaznom - ili tako što preljubnicu čak (!) ne povedu na jug...
Dvestoti naslov u njegovoj filmografiji, "Beogradska oaza", snimljen na Velikom ratnom ostrvu, prikazuje carstvo životinja, rezervat biljnog sveta i fabriku zdravog vazduha usred metropole."
