Ovo je najjače, znači lik krade antene i fiberglass sa krovova zgrada ne bi li se domogao keša za gudru. Naravno, ne zadržava se samo na tome, on krade šta god stigne, ali ovo je definitivno hajlajt. Mesto dešavanja Južni Bronks, NYC, početak 80-ih.
"Junior Rios started using heroin when he was 15. Now 29 and the father of three children, Junior's habit costs $200 a day. When he isn't getting high, he is climbing over rooftops and through the burned-out buildings of the South Bronx, stealing what other thieves have overlooked to keep his habit going. His meager diet consists of coffee-soaked bread.
Ultimately, Junior's habit will cost him everything: his marriage breaks up, he loses his children, and eventually, his criminal lifestyle leads him to jail. Given a second chance by the judge, Junior briefly enters a drug-rehabilitation program. He is assigned to clean toilets, and runs away after two weeks.
Five years later, with the scarred and haggard face of an old man, Junior is found, still pumping drugs into his ravaged body. Aware of the frightening tragedy of his own story, in the final powerful scene, Junior sadly stares into the camera and warns the audience, "If anyone offers you drugs, please remember what happened to me."
Laibach su ovo već pojasnili u nekim intervjuima, ali nije loše ponoviti, naime mnogi na prostorima ex-YU a posebno Srbi, pogrešno misle da je prevod naslova obrade legendarnog srpskog Marša na Drinu na albumu NATO iz 1994. godine, tačan ili da su momci iz Laibacha slučajno pogrešili pa umesto MARCH on River Drina stavili MARS. Pa eto čak sam i ja to tako tripovao do pre par godina, zapravo iskren da budem nisam ni obraćao pažnju nešto posebno na te smicalice, jednostavno svidela mi se obrada i to je bilo to, a tek kasnije sam skontao da Mars na engleskom zapravo ne znači MARŠ, nego baš kako i piše, Mars, dakle planeta ili u ovom slučaju rimski bog rata MARS, a ako znamo da je u to doba, 1994. godine, i dalje trajao rat u Bosni, onda ovaj Laibachov naziv i te kako ima smisla, jer vaistinu, Bog Rata je tih godina veoma često pohodio Drinu, hteli mi to da priznamo ili ne.
I sećam se kad su Laibach 1997. na koncertu u Hali Sportova u Beogradu svirali MARS, skoro pola hale je diglo tri prsta, iako je Mlakar pre izvođenja pesme održao onaj čuveni govor koji ću parafrazirati - Braćo Srbi, okrenuli ste leđa Bogu, stradaćete najstrašnije...i tako dalje, na šta su neki debili čak i zviždali, mada to i nije neka novina ako ćemo iskreno, jer na taj koncert je doš'o i Kurta i Murta. I sećam se takođe da je pre Mlakarevog govora ceo bend napustio binu, tako da dok je išao MARS nikoga nije bilo na stejdžu, samo je plavi laser lelujao kroz masu u ritmu ovog genijalnog marša za koji su Laibach čak izjavili da je jedan od najjačih vojnih marševa ikad komponovanih, te su ga navodno zato i obradili.
Kad smo već kod čuvenog koncerta u Hali Sportova moram još da se osvrnem na neistine iznete u dokumentarcu Laibach: A film about WAT (2004), gde je autor Sašo Podgoršek, kontam verovatno na nagovor samih Laibachovaca, jer ipak su oni ultimativni masjtori manipulacije, opušteno ubacio informaciju da su Laibach nastupili 1997. u Beogradu i to tačno pred početak NATO bombardovanja. Samo što nije rek'o, taman mi prešli granicu a ono počele bombe da padaju, jebeš mi sve ako taj efekat nije hteo da postigne. E sad, Laibach zaista jesu nastupili '97 u Beogradu, čak sam sačuvao i flajer pa znam tačan datum koncerta, dakle 14. novembar '97, ali ako znamo da je bombardovanje počelo u martu '99 onda je stvar kristalno jasna, niđe veze, ali naravno tu je i druga strana priče, jer stranci realno pojma nemaju niti ih uopšte i zanima kada je bilo bombardovanje Srbije, mislim, koga zabole, ko što mene zabole šta se dešavalo u tamo nekoj Nigeriji i slično, pa stoga kod njih takve manipulacije skroz opušteno prolaze kao istina. A još kad se na to doda i notorna laž da je članove Laibacha štitilo čak 100 vojnika, kao gistro zbog rata koji samo što nije počeo, plus informacija da je i pored svog obezbeđenja ispred hotela u kom su odseli eksplodirao automobil bomba, onda naivni stranac dobije sliku da je to bre neka divljina ta Srbija, da je to sve bilo na ivici haosa, što nikako nije tačno i pored svih Miloševićevih akcija, jer '97 je bila godina u kojoj se održala najpozitivnija akcija ikada, svi se sećamo studentskog i građanskog protesta, i te ogromne pozitivne energije, tako da je ta godina baš iz tog razloga bila sigurno najjača od svih u 90-ima, a ovde su je predstavili ko nedajbože, ko da je neko hteo da ih ubije, uostalom da je zaista tako bilo pa ne bi koncert bio krcat, nego bi ljudi to bojkotovali i slično. No dobro, šta da im radiš, ipak je to Laibach, i ovo im nikako nije niti prvi niti poslednji ispad u manipulativnom smislu, mislim, ko zna šta tek Amerikance lože tamo po koncertima. Da ne duljim dalje, za sve koji nisu čuli, ali prvenstveno za strance, evo originalnog Marša na Drinu, a posle i Laibachovog covera, pa možete da uporedite i da skontate kolko je to zapravo jako. Ko crna zemlja.
Jedan od definitivno genijalnijih albuma. Kada sam ko klinac od 15-16 godina slušao ovo gajbi na gramofonu, keva bi mi često uletala u sobu i grdila me kako nije ni čudo što sam uvek tako loše raspoložen kada non-stop slušam posmrtne marševe. Uostalom, poslušajte početne taktove na jutjubu i sve će vam biti jasno. I vaistinu, ovaj album je potpuno mračnjački raspoložen, pa čak i neke pesme zaista zvuče ko posmrtni marševi, ali su ujedno i genijalne, i album je tako koncipiran da pod obavezno mora da se posmatra i sluša kao celina, i to isključivo u osami, radi potpunog ugođaja. Inače, ovaj album je pisan prvenstveno kao muzika za čuveni Šekspirov komad, ali ga je pozorišni reditelj Wilfried Minks malo prepravio u saradnji sa Laibachom, te je tako nastao komad "Macbeth - Music for Life and Theatre", koji je izvođen u Deutsches Schauspielhaus, u Hamburgu, tokom '87 i '88 godine, a tek kasnije, '89 snimljen je regularno i u studiju, da bi početkom 1990. bio i zvanično objavljen.
Po meni i ne samo meni ubedljivo najjači period Mejdena, i zaista ne bih opet da kenjam kako je Paul Di'Anno bio tu nenadjebiv, i kako posle njega to jednostavno više nije bilo to, jer bi takva izjava ipak bila, pa malo je reći, preterivanje, jer albumi sa Dikinsonom koju si usledili takođe kidaju, i to kako kidaju, a posebno The Number of The Beast,Powerslave i naravno meni najdraži Seventh Son of the Seventh Son.
Na sreću, ovaj dokumentarac ne ide tako daleko već se zaustavlja na njihovom četvrtom albumu Piece of Mind, meni iskreno ispodprosečnom, sa možda samo dve valjane pesme, svi znate na koje mislim, ali znam da mnogi ne dele ovo moje stanovište, al' šta da se radi. Uglavnom meni je ovaj dokumentarac sam VR', jer Di'Anno je BOG i tu je kraj svake daljnje priče. Dakle, prvi album zakon, over.
"The Early Days is the first volume in the History of Iron Maiden DVD series. It features an exhaustive, thoroughly complete history of the early years of Iron Maiden, from their humble beginnings in London's East End in 1975 through their triumphant Piece of Mind album and tour in 1983. The set features a large collection of rare videos and concert footage, as well as interviews with former members such as Paul Di'Anno, Clive Burr, Dennis Stratton, Dave Sullivan, Terry Rance, Kent Ewing, Doug Sampson, Ron Matthews, Terry Wapram and Bob Sawyer."
Pošto sam pre tačno dve godine postavio neku skrnavu verziju od preko 200 MB, evo sada pravog, regularnog PDF-a autobiografije praoca kontra-kulture, Alistera brata Kroulija. Odlična knjižurina, prepuna jako zanimljivih detalja i dogodovština, što reče brat cutter, kad bi po ovoj knjizi snimili dokumentarac ili čak igrani film to bi bio samo takav pogodak. Vaistinu.
Ljubaznošću brata Tarla, evo radijske najava za "hepening" pod nazivom Radio Werewolf/Boyd Rice/Church of Satan 8/8/88 Rally koja je išla na radio stanici "No other radio network", a pošto vidim da je nastupao i Radio Werewolf kontam da ovo 8/8/88 zapravo označava datum kada je događaj tukovo plejs, dakle 8. avgusta 1988. u San Francisku. E sad, naravno, ovo 88 može da se tumači zna se kako, ali na drugu stranu i 8. avgust kao datum ima jako bitno značenje u tako tim krugovima, znači samo se setite šta se dogodilo 8. avgusta 1969. godine i sve će vam biti jasno.
Pored ovoga Tarl će ovih dana da digne na youtube i ceo DVD ovog zaista nesvakidašnjeg skupa, jer sa plakata gore može da se vidi da su na skupu nastupili NON sa legendarnim Boyd Rice-om, onda meni omiljeni Radio Werewolf, inače bend Nikolasa Schrecka, zatim Zeena LaVey kao tada još uvek predstavnica Satanine Crkve (Church of Satan), i bend Secret Chiefs. Na skupu je premijerno pušten i prvi igrani film o Čarliju i Familiji pod nazivom The Other Side of Madness iz 1970. godine, a koga zanima na šta to liči može ga naći na jutjubu, mada meni se iskreno nije svideo.
Naravno, ovo nije ceo program, ima tu još koja akcija, ali ja nisam uspeo da skontam ceo plakat, tako da se nadam da će brat Tarl ubrzo dići taj DVD, pa ćemo moći da uživamo u fulu, jer ipak na jednom mestu NON i Radio Werewolf, to bre nije mala stvar, a eto i prilike da konačno čujemo i Radio Werewolf uživo, znači do-ja-ja. Inače snimak traje skoro sat i po vremena, i pored par pesama navedenih bendova umesto introa, moći ćete da čujete i intervjue sa Šrekom (Nikolas Schreck), Rajsom (Boyd Rice) i Kris Forsom (Kris Force) inače likom koji trenutno, ako sam dobro izvalio, svira u dark ambient bendu Amber Asylum, mada nisam baš 100% siguran u taj podatak, tako da bi ga valjalo proveriti. Dakle, prajsles materijal na radost sviju nas koji cenimo ove ljude, njihove bendove i filozofiju.
A evo i šta kaže Tarl povodom ovog snimka, da ja ne bi sad prevodio na srpski i blamirao se bezveze :
"The full radio program leading up to the 8/8/88 rally. Includes interviews and music by Boyd Rice, Radio Werewolf, and the Secret Chiefs, as well as about a dozen other ambient and experimental bands. To skip the five song introduction skip to 21:55."
Jedinstven uvid u "bolnicu" za criminally insane osobe, dakle za osobe koje su počinile najteža krivična dela ali je nađeno da nisu krivi iz razloga što su teško oboleli. U sličnoj ovakvoj ustanovi boravio je i Ed Gein, a trebao je i Džefri Dahmer al' ga sjebaše porotnici.
"Billed as a "graphic, uncompromising look at life inside an institution for the criminally insane," "Asylum" never misses a chance to zoom in for a close-up of a patient in anguish. You want tears, pain? No problem, this show will find 'em.
"Asylum" was shot at Patton State Hospital, an institution for the criminally insane near San Bernardino. Many of the patients suffer from manic depression and schizophrenia, which triggered or contributed to their crimes. They were sentenced to Patton after being judged "not guilty by reason of insanity"; over time, most will be released and only 12% of those will commit another crime."
"Topical documentary by Saso Podgorsek about the provocative Slovenian avantgarde band, discussing issues such as war, terror, globalization and liberty."
"Laibach is a Slovenian avant-garde music group, strongly associated with industrial, martial, and neo-classical musical styles. Laibach formed June 1, 1980 in Trbovlje, Slovenia (then Yugoslavia). Laibach represents the music wing of the Neue Slowenische Kunst (NSK) art collective, of which it was a founding member in 1984. The name "Laibach" is the German name for Slovenia's capital city, Ljubljana. In the light of A Film About WAT, Laibach's role as music makers seems secondary. On Drzava - an early black-and-white clip that looks like a Leni Riefenstahl Super 8 movie, the stuttering electro-trumpets and thudding industrial beats put them right there with then-contemporaries like 23 Skidoo. Wirtschaft ist Tot, recorded six years later, shows their acknowledged musical affinity with Germany's DAF and Kraftwerk, and game for a laugh as ever (though only once on the DVD does a Laibach member crack a half-smirk), they go robotic."
Najbolji dokumentarac o Columbine incidentu do sad. Napad na školu i masakr koji je usledio ovde nisu glavna priča već dešavanja mesecima unazad i ono što je najzanimljivije, ličnosti Erika i Dilana koji su počinili ovaj ultimativni akt. Pošto sam već dosta toga napisao na ovu temu povodom dokumentaraca The Final Report: Columbine i Columbine Understanding Why, ovde ću se samo osvrnuti na razlike između Dilana Klebolda i Erika Harisa, čija je fuzija dovela do smrtonosne kombinacije koja je 20. aprila 1999. konačno eksplodirala. Naime, Dilan je bio depresivan tip ličnosti, lečio se od depresije, i uvidom u njegov dnevnik može da se vidi kolko je loše mislio o sebi, kalko se osećao inferiorno, iz čega je usledila mržnja prema svetu oko sebe, dok je Erik na drugu stranu bio realni psihopata, isto tako ogorčen ali ne u smislu da je imao suicidalne ideje kao Dilan, već upravo obrnuto, tripovao je da je bolji od svih ostalih, da su svi ostali glupi i da samim tim nisu zaslužili da žive, a ono što se dešavalo u Columbine High školi, to što su njih dvojica bili na samom dnu društvene lestvice, i samim time odbačeni pa čak i maltretirani, samo je dolilo ulje na vatru tako da su svoju mržnju fokusirali upravo na školu a ne neku drugu ustanovu ili osobe. Čak su napravili i listu od 100-tinak učenika koje treba poštedeti, i da su im te ručno pravljene bombe eksplodirale kako su planirali bilo bi daleko, daleko više žrtava.
Ovde ćete imati prilike vidite i njihove home video snimke, ali i trash filmove u kojima njih dvojica glume zaštitnike zlostavljanih učenika, gde ubijaju ozloglašene školske bulije, a čak je deo filma snimljen i u samoj školi gde oni hodaju odeveni potpuno isto kao i 20. aprila, dakle oni čuveni Šok Koridor trench-coats, kačketi, i sve što ide uz to. Uglavnom, po mom mišljenju death toll od 15-ak ljudi plus njih dvoje koji su na kraju izvršili samoubistvo je jako loše odrađen posao za tol'ku školu, a posebno ako znamo kakav je bio prvobitni plan, dakle bez 50 žrtava sve ostalo je smešno a imali su toliko municije i bombi da bez 100 komada nisu trebali da odustaju, jer dok je Amerika tog aprila rokala po Srbiji, Dilan i Erik su rokali po srcu Amerike, tako da sam iskreno nezadovoljan učinkom, ali moram da im oprostim kao mladima i neiskusnima, jer ipak su to radili iz najboljih namera, i da su te 2 bombe u kafeteriji eksplodirale na vreme, te preživeli učenici krenuli da begaju ka izlazu, gde su ih ovi čekali naoružani do zuba, sada bi mi drugu priču pričali, znači malo im je falilo, ali to je uvek tako, vazda nešto zaškripi, i jedini koji je do kraja izvršio svoju akciju je Timothy McVeigh, mada je i njegov plan delimično pukao kada su ga uhvatili na najgluplji mogući način, i to me jako-jako nervira, ej bre, digneš federalnu zgradu u vazduh a onda te navata saobraćajac. Da zaključim, najtopije preporučujem ovaj dokumentarac, jer i da ste preskočili prethodna dva nije neka šteta, ovaj završava pos'o.
"It was in april 20th, 1999, at a Colorado high school. Two apparently quite harmless students, Eric Harris and Dylan Klebold, arrived at the school armed to the teeth and proceeded to butcher 15 of their fellow students, wounding dozens of others before both commit suicide. The state of Colorado and the entire world were stunned and shocked…Since then, the Colorado police has published previously unseen documents and an exclusive report on the massacre (900 pages of personal diaries, school work, drawings, music, computer files…). This documentary, like a police investigation, follows the adolescent murderers' suicide mission week by week, examining the most crucial and alarming events of the months preceding the drama and to which no one paid any attention. The case will be revisited through the unique and exclusive testimony of the killers' parent's lawyer, their friends and teachers, and victims families. How did they end up at that bleak and tragic point in their lives? Could it have been foreseen? What conclusions have been drawn by the psychiatrists and police officers who have investigated the case and studied Harris' and Klebold's private writings? Everything we previously knew about this affair is false. But the truth could be even more chilling than the myth… In the United States today, there are hundreds of websites devoted to these young killers, and thousands of young Americans see them as veritable cult figures."
"This groundbreaking, comprehensive, exhaustively researched, and well-written study goes much further than any other book I've ever read on this subject in providing accurate practical knowledge on the totally misunderstood area of Left Hand Path initiation and sex magick. Its promise to be the 'Complete Guide' to this area is more than fulfilled in its 400 pages of insightful text.
The Schrecks draw on decades of real life experience in making the mystery that surrounds this sinister subject clear. After an introductory 'Foreplay' that sets the Schreck's irreverent and iconoclastic tone, the book is divided into 3 sections. Book One, The Sinister Current in the East, explains how the Left Hand Path began in the tantric practices of India, revealing the most radical methods of erotic magic that are so commonly distorted by politically correct New Age forms of tantra in the West. The Schreck's 5 point explanation of the essential principles of the Left Hand Path is the most accurate and useful attempt at describing the basic defining methods of this kind of spirituality I've ever seen, admirably sticking to historical fact instead of the occult gameplaying you find so much of in magical books.
Book Two, The Sinister Current in the West, starts out with a practical glossary of magical terms, and gets into such previously ignored topics as the possibility that Jesus Christ was a Left Hand Path sex magician, the topic of sacred prostitution and the cult of Babylon. The Schrecks cover the Left Hand Path sexual teachings of such well-known magical teachers and groups ...
Book Three, The Sinister Current In Action, guides the reader through such topics as magical masturbation, sexual deprogramming, the selection of sex partners for magical purposes, homosexuality in the Left Hand Path, orgies, sadomasoschism, and even intercourse with incubi and succubi. The use of this section extends beyond sex magic alone and works as a practical primer for magical theory in general. This section moves far from the old traditions of occultism, citing ... eclectic sources ... and drawing on scientific sexology as well as more mystical resources.
The Schreck's lead us through the history, theory and practice of Left Hand Path sex magic with a refreshing sense of humor and a skeptical critique of the gullibility of occultism in general. What also makes this different than any other book on the topic I've read is the authors scholarly research and concentration on exploding the many myths and errors that previous books claiming to illuminate the Left Hand Path have helped to spread.
The book is enlivened by many rare illustrations, some of which I've never seen before. Highly recommended."
