Director:Dana Heinz Perry
Rediteljka Dana Perry je napravila film o svom sinu Evanu koji je sa 15 godina izvršio samoubistvo. Kad se neko tako mlad odluči na takav čin to je zaista potresno, tako da je film prepun onih najjačih emocija. Priča prati Evana od samog rođenja 1990. godine. Već sa 5 godina, u obdaništu, vaspitači su primetili da je dečak opsednut smrću i samoubistvom, a sa 7 godina se već ponašao k'o depresivni tinejdžer, te mu je psihijatar prepisao Prozak, da bi u 11-oj prvi put pokušao da izvrši samoubistvo i tako završio u ustanovi zatvorenog tipa. Tu su mu dijagnostikovali bipolarni poremećaj poznatiji i kao manična depresija.
Mislim da sam već pisao o bipolarnom poremećaju, ali evo ukratko. Naime, taj poremećaj se sastoji od maničnih, normalnih i depresivnih faza, s'tim što su depresivne faze ekstremne taman koliko i manične faze, dakle, koliko osoba ode u plus u maničnoj fazi, kolko bude entuzijastična i euforična, toliko kasnije ode u minus, u duboku depresiju, i to mu dođe k'o neka klackalica, dolazi do ekstremnih promena raspoloženje čak i na dnevnom nivou, ali manične i depresivne faze mogu da potraju i po par meseci. Znači, jako, jako surovo, jedna od najtežih duševnih bolesti, koja se nažalost veoma često završava suicidom.
Kada su mu konačno ustanovili pravu dijagnozu dali su mu da pije Litijum, e sad, pošto i sam pijem taj "lek", znam otprilike kako to deluje. Litijum je zapravo so, puno ime je Litijum Karbonat, i on jako dobro reguliše te manične i depresivne faze na taj način što ih ublažuje, pa tako i kad ste depresivni niste previše depresivni, niste suicidalni, nema tih mračnih misli sa dna bunara, u Evanovom slučaju tunela iz koga nema izlaza, ali sa druge strane ne možete ni baš da budete preterano veseli povodom bilo čega, dakle, sve emocije su obuzdane, potisnute čak, pa se većinu vremena nalazite tako negde između, što je u suštini za ovu bolest jako dobro stanje.
Ovde moram da naglasim da su i pored svih tih nus akcija te manične faze veoma primamljive, pa i zavodljive, jer to vam je kao neka vrsta prirodnog spida, inspiracije samo kulja na sve strane, hiper-hiper-aktivni ste, uostalom pogledajte samo ovaj blog, najbolje tekstove sam pisao isključivo u takvim PLUS fazama, s'tim što ja nemam ovaj poremećaj, moja depresija mu dođe ko blaga prehlada u odnosu na ovo ZLO, ali i pored toga vrlo dobro znam šta je manija, i šta je duboka depresija koja obavezno dolazi posle nje. Od kad sam počeo da pijem Litijum to se sve ublažilo, ne upadam više u takva euforična ludila, ali zato nema ni tog polu-mrtvila, naravno ne mogu tako dobro da se izrazim ko u maničnoj fazi, ali sa druge strane nema ni tog užasa kad uopšte ne mogu ni da sednem za komp, dakle, jedna ravnica sa povremenim blagim uzvišenjima. Znači, nit' pukovnik nit' pokojnik, nego nešto između. Vrlo često ne mogu da nađem prave reči, nema više tog rusha povodom pisanja, al' jebiga, "zdravlje" uvek na prvom mestu.
Uglavnom, Evan je počeo da pije taj Litijum sa 11 godina i to ga je koliko toliko sredilo, s'tim što je večito bio tako, nit tamo, nit vamo, vršio je sve funkcije, bio najbolji u školi, ali nije bio srećan, bio je ravnodušan prema svemu i većinu vremena odsutan, pa su odlučili da probaju da mu smanje dozu Litijuma, da vide kako će reagovati. Leta 2005. psihijatar se složio sa tim da mu se smanji ta zaista jaka doza od 1200 mg, i na početku je sve izgledalo OK, po rečima psihijatra Evan je delovao kao da nikad nije ni imao bipolar disorder. Onda su otišli na letovanje i posle par nedelja depresija se vratila na velika vrata, tako da su odlučili da ga ipak vrate na Litijum, i zakazali kod psihijatra za 4. oktobar. 2 dana pre sastanka Evan je izvršio samoubistvo.
Jako potresna priča, izaziva salve emocija sličnih onima kakve smo sretali u dokumentarcima poput The Bridge (2006), A Summer in the Cage (2007), pa i Dear Zachary (2008). I jako je teško shvatiti da je neko ko se rodio 1990. otišao sa ovog sveta već 2005. i to svojom voljom. Zaista, too much. Odličan film, obavezno! (92 min)
IMDB
"On the night of Oct. 2, 2005, Hart and Dana Perry's 15-year-old son Evan jumped to his death from his New York City bedroom window. This moving film is the story, told by his parents and others who knew him, of Evan's life and death, and life-long struggle with bipolar disorder. In showing how one family deals with generations of loss and grief, the film is an attempt to defy the stigma related to mental illness and suicide."
"Dana Heinz Perry's 'Boy Interrupted' is a moving and engrossing documentary about the mental illness that took the life of her 15-year-old son, Evan. Suffering from bi-polar disorder, Evan Scott Perry committed suicide in Oct., 2005 while in the depths of a black depression. Bi-polar disorder runs in the family. Evan's uncle, Scott, who suffered from the same mental illness, took his own life in 1971 at the age of 22. Well made, compassionate, insightful, and unbearably sad, 'Boy Interrupted' is an important film. Yet, yet... There's a troubling subtext here that is largely taken for granted by the Perry family. Simply put, the Perrys are rich folks, very rich folks. They have an apartment on Manhattan's Upper West Side, a house in the country, etc., etc., and are able to afford the best schools and--once Evan exhibits signs of madness--the very best psychiatric care and facilities that money can buy. When Scott died the family commissioned a renowned sculptor to create a special monument and Scott's brother, Hart Perry (Dana's husband and Evan's father) made a commemorative film at that time. When Evan died, the Perrys commemorated him with 'Boy Interrupted' and helped to fund a new building at one of the facilities that had treated him. These are warm, human gestures which assure that Scott and Evan will not simply vanish from the earth without a trace. But what if the afflicted Scott and Evan Perry had come from impoverished circumstances? No top shelf care. No fancy monuments. No documentary films. No kid glove treatment. Just unadulterated suffering, death, and subsequent, eternal anonymity. That's what happens to the thousands of Scotts and Evans who don't come from money. Think about that reality also."
0 comments:
Post a Comment